Ik vind het leuk om te schrijven, jij misschien wel om te lezen. Leest.


Patries, zei ik. Kijk me aan.
Als een schuldige labrador stak ze lichtjes haar hals naar voren en keek ze van onder haar wenkbrauwen omhoog.
Haar ogen baanden een weg van mijn bast, naar mijn adamsappel, langs mijn lippen en in mijn ogen.
Angstig wachtte ze op een reactie.
De passie die ik op dat moment voelde door mijn relatieve mannelijkheid bracht tranen in mijn ogen en benevelde mijn zicht.
Mijn bovengemiddeld grote penis vocht in volle glorie als een spartaan tegen het perzische leger van vezels in mijn spijkerbroek.
Dapper, maar tevergeefs.
Patricia ontweek de plaats delict zó, dat ik zeker wist, dat zij wist, wat er aan de hand was.
En toen we elkaar aankeken wist ik dat zij wist, dat ik wist dat zij het gezien had.
Der Wissenschaft, dacht ik. Maar ik zei niets.
Tot ik zei: Patries... Mijn sponsachtige weefsel is niet meer zo sponsachtig als de naam doet vermoeden.
Terwijl ik dat zei, leunde ik een beetje naar achter en stak mijn heupen naar voren. Mijn kin trok ik in en ik keek haar spiesend aan van onder MIJN wenkbrauwen.
Die overigens veel dikker zijn dan die van haar.